To wygląda gdzieś tak:

"Wracamy do bazy czy nocujemy tutaj? "

Śpiąc nie będziemy mieli szans takowego zauważyć.

Wróćmy jeszcze dziś do Stalkerbazy, chce cię przytulić nie martwiąc się o to że coś na nas skoczy.



Ale możemy jeszcze trochę tutaj zostać

i wykorzystać to że mamy to miejsce tylko dla siebie...


Dopiero koło jedenastej stwierdzacie, że może już wystarczy i iść spać albo coś?

Zdecydowanie nie chce wam się iść do bazy. I chyba słusznie. Nibypies darował sobie po godzinie. Nic innego się nie przyplątało. A o trzeciej w nocy obudziły was strzały. I Pecheneg i Kord, i śrutówki, i karabiny... Azot przez PDA powiedział że trochę szkoda że cię nie ma bo każda para rąk się przydaje, ale jak już cię nie ma to nie zbliżaj się bo chłopcy dostają już na mutanty pierdolca i strzelają do cieni, i jak się zbliżycie to na pewno zginiecie.

Kanonada trwa - sam nie wiesz jak długo bo zasypiasz po pół godzinie, przytulony do Tamary.

Śni ci się...
droga na Korogod. Przeprawa... anomalie wygasają miejscami, stają się rzadsze.
A potem śni ci się jak zapuszczasz się w las, tam, gdzie Mózgozwęglacz formuje klin... Dochodzisz do granicy, nie możesz iść dalej. Ale... idziesz dalej duchem, twoje ciało pozostało w tyle.

Budynek z dziwnymi antenami. Jedną na dachu, wieloma po brzegu polany.

Z niego wytacza się jakgdyby trucizna. Trujący... szum? aura?

schodzisz wgłąb. Nie jesteś pewien jak daleko...
odnajdujesz maszynę, która produkuje tę truciznę...

[W zasadzie rzadko. To nie są świadome sny, owszem, masz inicjatywę ale nie możesz kierować się logicznymi celami i planami... jeśli coś cię zaciekawi, możesz się temu przyjrzeć, jeśli coś cię zdenerwuje, możesz protestować i z tym walczyć, ale żadnych przebiegłych planów nie przeprowadzisz.]

Oglądasz maszynę z bliska... Nie rozumiesz jej działania ale jesteś świadom, że pewnie jeden granat we wnętrzności wystarczyłby żeby bezpowrotnie ją zniszczyć.

Jak tam dotrzeć? Od powierzchni - wiesz dość dokładnie. Wchodzisz do zniszczonych hal.
Schodzisz na niższy poziom schodami.
Szybem windy dostajesz się do podziemi.
Korytarzem na wprost.
Wyłamujesz kratę. Na końcu korytarza za kratą zaczynają się pomieszczenia z aparaturą.
To stoi w drugim z nich.

Problem w tym, że z powierzchni tam nijak nie dotrzesz.

Ruszasz z powrotem, zakrzywionym korytarzem, do kraty. Na prawo jakieś drzwi, Na wprost szeroki korytarz z szafami jakichś urządzeń sterwniczych, przyszedłeś nim. Na jego końcu pomieszczenie/korytarz prowadzi w dwie strony do dwójki drzwi w dwie strony, a na wprost drzwi urwanej windy. Nie masz żadnych "przeczuć" gdzie iść...

Zaglądasz, zruinowane wąskie podłużne pomieszczenie z pękami rur biegnącymi wnękami w ścianach zasłoniętymi siatką drucianą. W jednym miejscu stolik, siatka oderwana leży górnym końcem na podłodze... w prawym odległym narożniku drzwi gdzieś dalej.
Wycofujesz się. Korytarzem do windy i skręcasz w lewo. Otwierasz drzwi, pomieszczenie jest zupełnie ciemne, ale za cieniem jakiegoś stolika po prawej widzisz długi korytarz z kilkoma lampami. Korytarz ciągnie się dalej w ciemność, daleko.

Po drodze zakręcasz delikatnie w prawo z korytarzem. Na końcu pomieszczenie strażnicze, biurko, krata, ale przenikasz przez nią i przez szafkę segregatorów maskującą wejście, z jakiegoś biura... Kilkanaście biurek, szaf, metalowe szafki, sejfy, zupełnie czarne okna.

[[miejże litość, nie mam tu sketch-upa i piszę z pamięci a przy tej mapie Korogod jest nieduży, jutro ci się ciąg dalzy przyśni, okay? ]]

Budzi cię nagle seria z karabinu maszynowego. Tamara cię przytula. "Śpij. polują na pijawkę..."

Zasypiasz znowu.

Budzisz się rano nie pamiętając ani śladu ze snów, które przyszły później.

[Nie, prowadzić mogę. Ale nie po TAMTYCH podziemiach.]

Jeszcze śpi. Wygląda bardzo uroczo w skąpych promieniach słońca wpadających przez dziury w dachu.

przytulasz się bliżej. Zaczyna mruczeć.

Przeciągnie się ten ranek.

Nie jesteście jednak rannymi ptaszkami.

Dopiero kiedy mgły opadły, słońce już wzniosło się dość wysoko, zastanawiacie się co dzisiaj zrobić.
Najpierw śniadanie. Co na śniadanie?

"Może być i lekkie ale pod warunkiem że będzie solidny obiad, a nie jak wczoraj."

Konserwa radiacyjna ma jedną istotną wadę: to jest surowe mięso. Niezdatne do jedzenia wprost. Trzeba je przyrządzić. Natomiast zaletą jest, że z kilkukilowej puszki można korzystać "po trochę", nie ma problemu rozhermetyzowania.

"Sześciany" wyglądają ciekawie ale kompletnie nic ci nie mówią. Tamara też tego artefaktu nie zna.
Natomiast broń... oj, teraz zaczyna się robota. Oliwiarka, szmata, i oliwimy! Wybijasz w dachu dziurę żeby było światło, podsuwasz jakiś stół i bierzesz się do roboty, bo na wszystkim pojawiły się kropeczki korozji. Na rzeczach, które wczoraj przeszły kąpiel nawet całkiem sporo.

Tamara rozładowuje magazynki, które pracowicie potem rozkręcasz i oliwisz, bo zaczęły zgrzytać i zacinać się. Ostrożnie polerujecie Makarova twojego, Tamary, Glocka, strzelbę. Twój kałasz zachował piękne niebieskie oksydacje ale nieruszone nimi powierzchnie obsypały się kropeczkami korozji.

Roboty do południa i dłużej. Azot pyta czy żyjecie, odpowiadasz mu krótką historią...
"Jakbyś wczoraj naoliwił to dziś miałbyś połowę tej roboty. A i tak pospiesz się bo do jutra nie naoliwisz, będziesz miał dwa razy tyle."

Urobieni po łokcie ale wreszcie ze sprawną i naładowaną bronią schodzicie na dół, ty pierwszy, potem Tamara.

Wychodzisz na zewnątrz. Odwracasz się, zobaczyć co się stało że za tobą nie idzie. Stoi z dziwnie przekrzywioną w bok głową, dziwnie zobojętniałymi oczami, ręce luźno wzdłuż boków, nogi jakby zupełnie luźne, przygięte w kolanach, wzrok gdzieś w sufit, ale zupełnie niezogniskowany... o co chodzi?